USUWANIE ZŁOGÓW

Usuwanie złogów

    Musisz uważać na wypowiadanie głośno życzenia – mówili. No i nieopatrznie wypowiedziałam: dobrze byłoby, gdybym w stresie chudła a nie zajadała cały ten bagaż napięcia i niepokoju.  Jako, że ostatnio żyję w stanie stresu permanentnego a zaplanowanego ruchu fizycznego nie cierpię, mój układ nerwowy, na skutek intensywnych działań, odkładał tłuszcz na dalsze etapy stanu zagrożenia. No i wtedy wypowiedziałam te słowa po raz kolejny. Następnego dnia rozsypał się mój czteroletni związek. Choć podziało się to, czego ostatnio oczekiwałam,(prawdziwa tragedia, to przystojny facet, ale durny i bez poczucia humoru, mawiała Pani Maria), to jednak nie była to moja decyzja. Oj, bolało! Nadal boli. Ale coś stało się z moim żołądkiem: niechętnie przyjmuje posiłki, krzywi się na widok węglowodanów, jakby skurczył się do rozmiarów orzeszka. I to był pierwszy plus odejścia mężczyzny, który nigdy nie powinien był znaleźć się w moim życiu. Skutki uboczne jadłowstrętu niestety dały o sobie znać podczas gotowania obiadu: niedosolone ziemniaki i eksperymenty z nową przyprawą dodaną do kurczaka odbiły się na domownikach. Dobrze, że córki są wyrozumiałe :).
Mogąc więc nareszcie odstawić niedoścignione ambicje stania się dobrą kucharką (przez żołądek do serca) znalazłam przepis na pozbycie się złogów odkładających się po nieudanym związku:
Najpierw wściekaj się i złość. Masz do tego prawo i nie musisz udawać, że nic się nie stało, że Cię to nie obchodzi. Bo obchodzi.
A następnie znajdź plusy tej sytuacji:

- mniej jesz
- masz więcej czasu
- możesz się nad sobą poużalać bezkarnie
- odkurzasz marzenia, które odpuściłaś na czas związku

- zaczynasz świadomie oszczędzać pieniądze
- przypominasz sobie, jak to jest być samodzielną
- idziesz do kina z osobami, które sama wybierasz
- zdobywasz nowe sprawności techniczne, które potrzebne są w prowadzeniu domowego rozgardiaszu
- odkładasz na później prasowanie i pucowanie łazienki. W zamian robisz coś, co sprawia ci przyjemność
- zauważasz, że masz swoich, osobistych znajomych
- jeśli masz takie skłonności, (ja mam), nie musisz już idealizować partnera, żeby przetrwać.

Potem jeszcze popłaczesz, ale wtedy wróć do przepisu na usuwanie złogów. I jeszcze raz. W końcu ucisk w żołądku zacznie się zmniejszać a dobre nawyki pozostaną.
A teraz mam dla Ciebie bajkę.

BAŚŃ O CZERWONYCH BUCIKACH

Choć wielu już zastanawiało się nad tym zjawiskiem, choć międzynarodowe zespoły naukowców przeprowadziły setki badań, a nawet (choć w tajemnicy przed opinią społeczną), radzono się w tej sprawie magów i szamanów, to do dziś nie wiadomo, jak to się dzieje, że rodzą się na ziemi istoty, które tylko w połowie swego istnienia do niej przynależą. Druga ich połowa jest tchnieniem powietrza, przenikniętego ciepłem słońca. Istoty te, albo umierają wcześnie, albo, odnalezione przez duchy opiekuńcze, czas jakiś przebywają na ziemi a potem kierowane są w przestworza nieba pod różnymi powietrznymi postaciami.

Niezwykle rzadko zdarza się, by któraś z tych istot chciała na zawsze pozostać na ziemi z własnej woli. A jednak...

Dziewczyna urodziła się tak, jak każda z nich, na granicy nocy i dnia. Płaczące, głodne niemowlę znalazła staruszka mieszkająca samotnie na skraju niewielkiej wioski. Staruszka wystarczająco już długo żyła na tym świecie, by rozpoznać dziecko zrodzone przez ziemię i powietrze. Wiedziała, że należy strzec tej tajemnicy i chronić małą, by jak najpiękniej wspominała dni spędzone między ludźmi. Karmiła ją miłością tak samo, jak ziemskim pożywieniem i dlatego dziewczynka rosła silna i piękna. Jej duch opiekuńczy czuwał z boku, nie wtrącając się do losów dziecka na ziemi: wszak było w dobrych rękach. Nieczęsto zdarza się, by istota taka, jak ona żyła na ziemi tak długo. Staruszka uczyła dorastającą Dziewczynę wszystkiego, co dla niej samej było ważne: miłości i prawdy. Ona chłonęła jej nauki i opowieści, jak młode drzewo. I kiedy po raz pierwszy ujrzała Rycerza, który po trudach boju wracał do swego namiotu, zadrżało jej serce a gdy spojrzał na nią, pokochała go całą sobą. Zaniepokojony duch opiekuńczy wiedział już, że losy tej Dziewczyny nie będą takie, jak innych że trudna to będzie decyzja, która zabierze ją z ramion ziemskiego kochanka. Kiedy pewnego dnia słońce pochyliło się nad zachodem, staruszka po raz ostatni ucałowała swą wychowankę i zgasła. Ten pocałunek i miłość rycerza mocno związały Dziewczynę z ziemią. Błagała swego opiekuna, by nie odsyłał jej w przestworza: tęsknota odbierze jej życie i oddech. Dziewczyna jednak nie mogła też dalej bezkarnie przebywać na ziemi, bo jej czas dawno się już skończył. Chyba, żeby.... Tak, był jeden sposób, który mógł uczynić ją pełnoprawną mieszkanką ziemi.

Kiedy Dziewczyna w smutku i żalu klęczała na Wzgórzu Odlotów, kłócąc się z ziemią i powietrzem o prawo do życia i miłości, duch opiekuńczy przypomniał Bogom o możliwości jednego wyboru, kładąc przed dziewczyną czerwone buciki.

"Możesz pozostać tu na ziemi na zawsze i cieszyć się miłością wybranka, jeśli włożysz na stopy czerwone buciki i będziesz ich strzegła tak, jakby były najważniejszym darem losu dla ciebie. Jeśli zapomnisz o złożonej teraz obietnicy, srogą poniesiesz karę" - powiedział i zabrał ze sobą żarliwe przyrzeczenie Dziewczyny.

Ona, niesiona, jak na skrzydłach tą łaskawością niebios, w czerwonych bucikach zatańczyła przed namiotem swojego Rycerza. On kochał ją niczym delikatne zjawisko ze świata, do którego nie przynależał, ona oddała mu całe swe ziemskie ciało i całą swoją powietrzną duszę. Mijały lata. Dziewczyna kochała swego Rycerza, a czerwone buciki zdejmowała tylko na chwilę w przedsionku jego namiotu. Kiedyś ukochany namówił ją, by zostawiła je u niego na dłuższy czas - "Wiem, jak bardzo lubisz czuć pod bosymi stopami mech i rosę" - powiedział - " Kiedy pójdziesz witać się ze słońcem, możesz spokojnie zostawić tu swoje buciki” - szeptał z uśmiechem. Dziewczyna uległa jego namowom i od tego czasu witała słońce bosa, pozostawiwszy w przedsionku namiotu swoje czerwone buciki. Pewnego dnia zauważyła, że buciki poszarzały, zabrudziły się, ale myśl ta przemknęła tylko na krótko przez jej powietrzne, ufne serce. Potem dostrzegła, że załamały się na noskach, ale Rycerz uspokajał ją mówiąc, że przecież już tyle lat w nich chodzi. Dziewczyna nadal pozostawiała je pod opieką ukochanego i boso wyruszała na swoje ulubione wędrówki. Kiedyś wróciła wcześniej niż zwykle i zobaczyła kobietę, która wychodzi z namiotu Rycerza ściągając w przedsionku czerwone buciki. Kobieta różniła się od dziewczyny i tak bardzo przypominała Rycerza: bo tak, jak on, pochodziła z ziemi.

Dziewczyna bezradnie usiadła na zroszonej jeszcze trawie i czekała na wyrok: poznawszy tajemnicę, nie chciała już założyć czerwonych bucików a bez nich nie mogła też pozostać na ziemi. Przez swą naiwność, złamała przyrzeczenie dane na Górze Odlotów. Jednak, tak, jak różne są losy istot półkrwi, które los zsyła na chwilę na ziemię, tak różne są postanowienia Duchów. Ten pojawił się przed dziewczyną nagle, choć oczekiwany przecież. -" Możliwość tylko jednego wyboru mają istoty takie, jak ty" - powiedział i smutek zabrzmiał w jego głosie - "Nie dopilnowałaś czerwonych bucików i musisz odejść, ale daję ci nową przestrzeń w przestworzach. Będziesz musiała nauczyć się nowego życia, choć nie będzie to łatwe - " uśmiechnął się i zamienił dziewczynę w ptaka. Z wyraźną ulgą patrzył, jak wolna, tnie skrzydłami powietrze i odlatuje coraz dalej.

Rycerz uniósł głowę i usłyszał tylko pożegnalny śpiew ptaka. Poczuł igłę żalu w sercu, ale niczego już nie mógł zmienić.

Kobieta, nadal odwiedzała Rycerza, ubierając czerwone buciki. Pewnego zaś dnia Rycerz namówił ją, by zostawiła buciki u niego na dłuższy czas...