TAJEMNICA GARBU

   Ktoś zapytał mnie ostatnio, dlaczego nie chcę wrócić do szkoleń z zakresu komunikacji. Starałam się odpowiedzieć, wyjaśnić, wyłuszczyć:) i wtedy przypomniałam sobie pewną historię... powstała kilka lat temu, ale wciąż wydaje się być aktualna. Mam wrażenie, że rozpoznaję i  mijam magów komunikacji, ale jakoś tylko z Garbusem mogę się porozumieć

                         Tajemnica garbu

Czy zauważyłeś, że kiedy dorosłeś przestałeś spotykać karły i ludzi noszących na swoich plecach garby? Ja także...

Nie wiem, czy w biegu i zawirowaniu codziennego życia nie dostrzegamy ich, czy też oni zeszli nam z drogi wiedząc, że wzrok nasz i tak podąży

w innym kierunku.

Kiedyś znałam Garbusa, który, odkąd wszyscy pamiętali, zawsze był Garbusem. Nikt nie wiedział, ile miał lat. Ja myślałam, że Bóg stworzył Go u samego zarania dziejów. Widziałam Garbusa praktycznie wszędzie. Chodził ze wzrokiem utkwionym w ziemię. Przystawał niezauważalny i wsłuchiwał się w rozmowy, które, niczym fale niesione przez wiatr, kołysały nim, jak łódką rybaka. Łowił znaczenia słów
i barwę tonów, obserwując poruszające się nogi rozmówców.

Już wkrótce, obserwując rozgadane stopy obute w sandały, klapki, półbuty, kozaki i trapery usłyszał prawdziwą mowę ich właścicieli.

A często, jak sam się przekonał, słowa, które dobiegały do niego z góry, odbijały się od butów i niczym kopnięte psy skowytały i skamlały,

kiedy ludzie odbierali im prawdziwe znaczenia. Garbus studiował tę prawdę wiele lat i w końcu stał się specjalistą w dziedzinie mowy butów. Ludzie mający problemy i lęki, przynosili mu wiele par butów, by znów nadał sens i znaczenie słowom.

Garbus, mając niezwykłą intuicję i wieloletnie doświadczenie, nigdy nie dawał się oszukać zdaniom wielokrotnie złożonym, zawierającym podmioty, orzeczenia, imiesłowy, przymiotniki i przysłówki.

Prawdziwą pointę znajdował zawsze w wyglądzie butów, stukaniu obcasów, szuraniu podeszwy i w tańcu uwięzionych stóp. Sława jego i rozgłos rozniosły się po świecie niczym sława najmodniejszej kolekcji obuwia.

Pewnego dnia odwiedził Garbusa człowiek w gustownych,

skórzanych butach. Mówiły one oszczędnie i spójnie o ich właścicielu, który kontrolował stukanie obcasów, szuranie podeszwy i taniec stóp. Rozmówca, a był nim Mag Komunikacji, zaproponował Garbusowi, by ten zdradził mu tajemnicę swego sukcesu, w zamian za tajemnice, które posiadł Mag w ciągu lat swoich obserwacji, a które dotyczyć miały mowy rąk, oczu i twarzy. Garbus zgodził się i rozmawiali przez wiele godzin o swych doświadczeniach. Mag Komunikacji wydawał się usatysfakcjonowany. Zabrał swoje gustowne buty i odszedł.

Jednak po kilku miesiącach wróciły buty niosące Maga.

Tym razem były bardziej niecierpliwe. Trochę nawet rozzłoszczone.

-„Zdradziłem ci wszystkie tajniki mej wiedzy” – powiedział Mag –„a ty mnie oszukałeś. Nie jestem tak doskonały jak ty, a zatem nie wyjawiłeś mi największej tajemnicy swego sukcesu”.

-„Wiesz przecież, że nigdy nie mógłbym skorzystać z twojej wiedzy” – odpowiedział mu Garbus – „mój garb nie pozwala mi sięgnąć do rąk, oczu i twarzy rozmówcy. Dałem ci tyle, ile ty dałeś mnie. Ale nie chcę być posądzony o nieuczciwość.
Skoro nalegasz, odstąpię ci największą moją tajemnicę. Zabierz ją i odejdź”.

Nigdy więcej nie spotkałam już Garbusa.

A Mag Komunikacji? Wrócił tam, skąd przyszedł i do dziś miota się przeklinając garb, który wyrósł mu tamtej nocy.